سیلیسیم فراوان ترین عنصر پوسته زمین بعد از اکسیژن می باشد و در طبیعت معمولاً به صورت کوارتز یافت می شود. امروزه از سیلیسیم در صنعت استفاده های گوناگونی شده اما یکـی از آلیـاژ هـای آن کـه کـاربرد وسیعی پیدا نموده است “فروسیلیس” می باشد.
فروسیلیس آمیژانی است از آهن و سیلیسیم که از طریق حرارت دادن، احیاء و ذوب سنگ آهن و سیلیس (کوارتز) توسط کربن، عمدتاً در کوره های قوس الکتریکی تولید می شود. نسبت ترکیبی آن عمدتا از ۱۰ تا ۹۰ درصد سیلیسیم و بقیه آهن است. در همین حال عناصر ناخالصی نظیر منگنز، کرم، فسفر، گوگرد و آلومینیم در مقادیر کمتر از ۰/۵ درصد در فروسیلیس می توانند حضور داشته باشند. کربن به عنوان ناخالصی (ناخواسته) و همچنین به عنوان عنصر سوم در انواع فروسیلیس ها حضور دارد.
بزرگ ترین مصرف کنندگان فروسیلیس، کارخانه های فولادسازی هستند. ریخته گری ها نیز از دیگر مصرف کنندگان این ماده هستند.
فروسیلیس یکی از آمیژان های مورد مصرف در صنایع مختلف، به خصوص صنایع متالورژی است و از این نظر اهمیت بالائی دارد. چگونگی کاربرد این ماده در صنعت تا حدود زیادی به نسبت آهن و سیلیسیم موجود در آن و همچنین ناخالصی های متعارف بستگی دارد.
فروسیلیس در صنایع متالورژی به عنوان عنصر آلیاژی، جوانه زا و اکسیژن زدا و سیلیسیم تقریباً خالص در صنایع الکترونیکی به عنوان نیمه هادی و یکسوکننده می تواند کاربرد داشته باشد.
علاوه بر آن مشتقات ترکیبی سیلیس در ساخت رزین های سیلیسیمی، لعاب ها، لاستیک و… استفاده می شود.
ماده احیاء کننده در تولید سایر فروآلیاژ ها:
وقتی فروسیلیس در ریخته گری فولاد مورد اسـتفاده قرار می گیرد استحکام، سختی، الاستیسیته و قابلیت مغناطیسی آن افزایش می یابد. بـا افـزودن فروسیلیس به مذاب همچنین می توان از تشکیل کاربیدهای ناخواسته جلوگیری کرد.
فروسیلیس به همراه فرومنگنز دو فروآلیاژ پر مصرف در صنایع فولاد سازی هستند.
